evde yalnız korkuyorum. sokakta sabahlayalım mı?

belki gökyüzünden bir ışık çıkar bana doğru yönelmiş ve on saniye içinde beni yok eder diye sıtma sokakta volta attım eve girmeden önce bir süre. etrafta çok fazla kar birikintisi kalmadığından yer yer ellerimle duvar üzerlerinde hala muntazam görünen karları ellerimle dağıttım. hiç bir yer düzgün görünsün istemiyorum anlıyo musunuz? sinirlerimi bozuyor. hatta sabah, ne zaman evinin önündeki sokaktan geçsem penceresinde oturuyor olarak gördüğüm kaktüscü adam, yine penceresinde oturduğu için, onun evini çevreleyen pembe duvarın üzerindeki karlara dokunamamıştım. şimdi onları da bozdum. korkuyorum ben o adamdan yahu. 
volta atarken bazen de hala pamuk yığını gibi görünen aslında sertleşmiş kar parçalarını koparıp top gibi havaya fırlatıp atmak istediğim bütün golleri attım. siz beni maça çağırmadınız ama ben gol atmaya doydum. rövaşata kaldı bir tek. 
ha bir de buzların üzerinden yürürken çıkan o katır kutur kırılma sesleri beni aşırı eğlendiğinden yerlere vura vura yürüyordum ben tamam mı? işte bunu yaparken bir ara ayağım kaydı ve düştüm. omzumdan itibaren sol kolum ağrıyor. ellerim ve dizlerimin üzerine durmuş "nasıl kalkıcam lan şimdi her yer kayıyor" diye düşünüp güldüm. o an ki çaresizliğim inanılmaz komikti çocuklar, baya güldüm. sokakta yalnızdım. keşke orada olsaydınız bak siz de gülerdiniz. ama ben hatırlıyorum hepiniz kar yağsın diye ağlanıyordunuz ve şimdi sıcak evlerinizden çıkmıyorsunuz. hatta artık güneş açsın diyenleriniz bile olmuştur ben eminim. yahu bi durun. 

siz de hatırlarsınız kar yağmasın diye ağlanıyordum ama şimdi eve girmek istemiyorum. 

bir de şeyi çok merak ediyorum ya hep bunu düşündüm yolda. ben şimdi bi çocuk sahibi olup ona çişini nereye yapması gerektiğini öğretmek zorunda olmak fikrini düşündükçe delirecek gibi oluyorum. siz nasıl oluyor da evcil hayvan besleyip eğitebiliriyorsunuz? valla helal olsun be size.