kişisel özgüven sıfır, yerlerde.

metronun bursaya ilk geldiği yıldı. annem, halam ve ben babaannemin evine temizliğe gidiyorduk. o umreden mi ne dönecekti.

biz normalde toplu taşıma aracı kullanmazdık o zamanlar. gidilecek yere ya evin reisi götürürdü ya da gidilmezdi. çok gidilmesi gerekiyorsa mutlaka gidecek kişi yanına bir arkadaş bulmalıydı. işte 3 kişi çıktık yola. üzerimde fıstık yeşili bir ceket vardı o gün.

metro bekliyoruz durakta. geldi, insanlar indi. binecek olanlar da kapıya yığıldı. halam da hızlı bir adımla içeri girip annemi de kolundan çekti. evet tam o an bugün hala o kapılar kesin kapandığında duyduğumuz o dıtdıtdıt sesi beynimin içinde çınlıyordu. annemin telaşlı bakışlarını gördüm metro uzaklaşırken. hiç zaman kaybetmeden ağlamaya başladım. hemen görevli yanıma geldi. annem bindi ben kaldım diyerek açıklayabildim ancak kendimi. annem geri dönene kadar güvenlik görevlisi adam beni ya kendini anlatamasaydın diyerek sakinleştirdi. daha küçükler kayboluyormuş, onlar derdini anlatamıyormuş. ben mi? ben 12 yaşındaydım. AHAHAHAHAHHAHAHAHAHAAH